Concertmeisje

Het staat vast dat in de top drie artiesten met de meeste platen hier in huis een zekere Mark Knopfler staat. De andere twee uit de top drie zouden hoogstwaarschijnlijk die twee andere gitaarhelden van de papa kunnen zijn. Al komt mijne Jeff Buckley misschien toch nog redelijk dichtbij. Maar het record is moeilijk na te streven. Echt. Beneden, boven, in de garage, een album van die drie komt u altijd wel tegen.

 

Dus ja, het was uiteraard eens tijd dat ik de liefhebber meenam naar een concert. Iemand moet het doen hè *knipoog* Al was ik er zelve maar al te gaarne bij. Door de jaren ook wel een redelijke liefhebber van de heer Knopfler geworden. Als u wil kan ik zelf heel Sultans of Swing meefluiten. Moest u dat willen.

 

Dit jaar was het dan zover. Al in november stond het op de kalender geschreven. 12 mei Mark Knopfler Sportpaleis. En we waren paraat.

 

© alex vanhee.

 

In de auto zei ik nog dat hij zeker dat en dit en dat en dit nummer moest spelen. Wel drie van de zes speelde hij. Ben ik wel tevreden mee, als je weet dat die man solo en met Dire Straits een repertoire heeft van hier tot ginder. Maar met het nummer dat ik écht absoluut live wou horen begon hij zijn set. Ine enthousiast van de eerste noot. Uiteraard. What it is. En ik kan hier nu ook een heel blog schrijven over het feit dat de man weinig van zegges is en dat er schermen mochten staan met vergroot beeld, en dat de kwaliteit van het geluid net wat beter mocht, en dat ie best wat langer had mogen spelen. En ik kan u ook een heel nauwkeurig kritisch tot in detail toe recensie schenken. Maar neen, ik doe dat niet, want ik ben al content dat ik muzikaal genot heb mogen beleven. Misschien toch één puntje van kritiek - 't is dat we het moeten leren - als laatste bisnummer en tevens dus afsluiter mocht er na 'Piper to the end' toch een hit als Brothers in Arms ofzo (ik zeg maar wat) het sportpaleis ingepalmd hebben. Want nu bleef het even heel donker en ik maar hopen op een terugkomst en een bisbis. Maar het bleef stil en dan gingen toch die lichten aan. Nefast voor mijn feestvreugde.

 

Opvallend: ik voelde me jong. Het viel me op dat leeftijdsgenoten die er dan toch aanwezig waren vergezeld waren van een ouder, twee ouders, in ieder geval mensen die de jaren zeventig en tachtig bewust(er) hebben meegemaakt. Tja, ben gezegend met een goede smaak voor de goede oudere muziek zeker? *knipoog* (verwijzing naar recensie Focus).

 

Minder: ge hebt toch altijd wel mensen die moeten klappen op momenten dat er niet geklapt moet worden, of hun hels gefluit moeten bovenhalen, of die denken op de rodeo te zitten (swat eerlijk te bekennen, ik denk ook eens van ieehaaa bij paniek-op-de-prairie-muziek maar ik ga dat dan ook niet luidkeels gaan roepen. Nee.)

Achter ons zaten - duidelijk- de hollandse Statler en Waldorf heel de tijd hun eigen kijk op het concert te geven. Was irritant, maar ook wel ietwat grappig, enkel omdat ik aan de muppetfiguurtjes moest denken.   

 

Ik kan echt geen recensie schrijven. Moet ik toch maar weer vaststellen. Ik doe nochtans mijn best. Ik hoop dan ook dat u dat merkt. En apprecieert. En dan ook nooit verwacht een recensie à la De Morgen of Focus te mogen lezen. Daarvoor stuur ik u beter door naar de betreffende sites zelve. (Maar keer dan toch ook eens weder hè.)

 

Uiteindelijk: ik vind het straf dat na al zo'n lange carrière de heer Knopfler nog steeds zo'n sportpaleis vol lopen doen kan. Hij verdient het dan ook. Gitaarspelenderwijs zit het hem nog altijd uitstekend in de vingers.

 

Ine's hoogtepunten: What it is, Privateering, Romeo and Juliet, Sultans of Swing, Postcards from Paraguay, Telegraph Road, So far away, ... en de rest eigenlijk ook ...

 

 

 

Wat is het toeval dat je te voet op weg naar sportpaleis achter net dezelfde vier Nederlanders loopt waar je na het concert ook weer achter loopt op weg naar de auto? Gek vond ik dat, als je weet hoeveel man daar wel aanwezig was.

 

*zet Mark Knopfler's jongste plaat 'Privateering' nog eens op*