Het zou zot zijn om dit niet in mijn blog te zetten, aangezien ik mijn blog ook gebruik om (niet-te-vergeten) momenten neer te schrijven. En niet enkel nutteloos gezever. Wel in elk geval dat hoop ik toch. Zo niet, zwijgt u dan maar wijselijk.
Vraag mij niet naar welke acteurs en actrices op mijn favorietenlijst staan, vraag me eerder naar muzikanten. En u zult het geweten hebben, want een lange waslijst zal u te wachten staan. Maar allicht kan ik dan als u echt wil een beknopte lijst maken. Als u echt wil. Ik kan u nog even iets extra meedelen; zondag zag ik drie stamgasten van mijn diepgaande muziekcollectie. En dat was f a n t a s t i s c h ! Serieus!
Een zot als mij stond uiteraard al vroeg aan de deur van het Crossing border festival. Want ik ging niet zomaar, ohnee, mispak u daar zeker niet aan, ik ging met een missie! Met het idee van 'ik sta vooraan bij Mumford en Scott Matthews, en lukt het niet bij Patrick Watson niet zo'n ramp want daar stond ik ooit al eens op de eerste rij'. (Kleine meisjes staan inderdaad liever vooraan dat ze tenminste iets kunnen zien, inderdaad. En neeeee, dat is niet waar, niet enkel om zé beter te kunnen zien, ook om alles beter qua instrumentatie te zien en om er echt deel van uit te maken, zo ja. Ja zo. Echt hoor! Want muziek moet je kunnen voelen.) Maar goed verder over mijn missie. Ik kan u zeggen met glans geslaagd. Hoeraatjes!
Daar stond ik dan van voor aan het podium bij Mumford and sons. Zelf serieus mispakt, want het was een laag podium en ik stond er gelijk bijna naast. En dan heb ik een gevoel van ik weet niet naar wat eerst kijken zo. Maar goed ik blijf erbij ik had ze verdomd moeten huggen. Maar dat zal dan voor de volgende keer zijn, want een sessie van veertig minuten is echt veels te weinig. Wel 40 minuten serieus van jetje gegeven die mannen. En dat mogen we al eens graag zien.
Setlist:
Sigh no more
awake my soul
little lion man
white blank page
timshel
winter winds
the cave
thistle and weeds
dust bowl dance
Ik zeg u: Marcus is een beest live! (and I liked it ^^)
En nadien, hopla richting Patrick Watson. De straffe muzikantenman! Verbazingwekkend wat die man uit zijn muzikaalhoedje toveren kan. Zijn eerste noot was meteen raak, al was ik even van mijn kluts en tegelijk de melk kwijt. Het was precies of de heer Buckley Jeff had zich vergist. En toen ging de spot aan en ik was weer helemaal mee. En hopla ik bevond me dan ook meteen in sprookjesland. Patrick Watson's muziek is ideaal om bij weg te dromen. To be off with the pixies. Liedjes die onder mijn vel gaan zitten, diep in mijn wezen.
En mijn avontuur zat er nog niet op. Neenee. Ik haastte me naar het andere zaaltje voor een goed plekje voor Scott Matthews, een bekende onder de onbekende artiesten. Heuse zonde!
Ik plofte me daar ergens op de grond neer voor het podium en wachtte geduldig af tot mijn grote held numero twee (numero één is onbetwistbaar Jeff Buckley) zich muzikaal liet horen. Met enkel zichzelve en vier schoon gitaren gaf hij een sessie van jewelste. Ik was verbijsterd!
Zoals gewoonlijk bij elk concert, had ik een lied in mijn hoofd die hij absoluut moest spelen. 'Elusive'. Eén van mijn favoriete liedjes allertijden. En hoera want hij heeft het gespeeld, jawel! Als een schone afsluiter. En weer veels te vroeg gedaan was het. *trekt beteuterd gezicht* En de zaal liep onmiddellijk leeg. Maar ik greep mijn kans. Het is niet gelijk ik dat even zomaar zou laten passeren.
Aangezien zijn cds hier moeilijk te vinden zijn kocht ik ze beide en vroeg aan de meneer, waarschijnlijk meneer de manager, of ik hem kon zien. En het was geen probleem zei hij met vriendelijk enthousiasme. En toen kwam ie en viel ik stil. Hij vroeg naar mijn naam en moest het even spellen. Die Britten toch. En met een glimlach en in mijn ogen kijkend zei ie: 'ow nice and easy'. Ik liet hem dan meteen ook maar mijn ceedeetjes signeren kwestie van moment vast te leggen. Al waren maar paar zinnetjes uitgewisseld, ik had nog wat willen vragen moesten die mannen van Mumford er niet tussenkomen. *zucht* Stond ik daar tussen mijn huidige helden. Ik wist totaal niet waar ik het had. Maar het was schoon, heel schoon. (en dat klinkt mss heel childish, maar kheb het ondertussen toch maar schoon gehad mijn beste)
Achteraf na een halfuurtje passeerde Scott en glimlachte nog eens. Hoezee! ^^ Maar goed ik was dan ook precies gelijk zijn enige fan aanwezig. Niet dat dat zo erg is, maar toch verdient die man wat meer erkenning. Dus bij deze.
Ik had een fijne dag. Wees u maar zekers.
Op zo'n momenten en ook na zo'n momenten kruipt het nog dieper in mijn wezen en wil ik zo graag mijn eigen liedjes brengen. En nu weet ik ook dankzij Scott Matthews dat een band daarom niet noodzakelijk nodig is. Dus schrijven maar die songs! En als Marcus Mumford kan zingen, gitaar spelen, met beide voeten kan slagwerken en dat allemaal tegelijk, wel dan moet ik als vrouw dat toch ook wel kunnen, niet? Mits heel heel heel wat oefening dan toch. Heel heel heel veel oefening.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten