Op twaalfjarige leeftijd begon ik met het ontwikkelen van een eigen muzieksmaak. En tot zover ben ik er nog steeds tenvolle tevreden over. Het begon allemaal bij het steevast ontdekken van soortgelijke bands als Arid (B), Muse (GB), Travis(GB), Coldplay(GB), Starsailor (GB), ... Kortom de Britten zijn voornamelijk te bedanken. Bij deze bedankt! (negen jaar later, nu, ben ik een trotse bezitter van een verzameling vol van van schone bands en muzikanten)
En het zotte is voor de meeste heb ik zolang moeten wachten om ze live te mogen bewonderen. En heb in één jaar (dit jaar, wat qua concerten zeker en vast een goed jaar is) van die eerste bands Arid, Travis, Coldplay en Muse mogen aanschouwen. En dat is al eens plezant!
Jahaaa ik was er bij gisteren! Muse in Antwerpen. En dat was me het fijne avondje wel. Mijn verwachtingen werden ruimschoots ingelost. Naar gewoonte had ik weer een paar liederen in mijn hoofd gestoken die ze absoluut moesten spelen. Maar ja, ondertussen weet ik wel dat dat beter niet wordt gedaan, want anders ben ik toch altijd wel ergens lichtjes gedesillusioneerd. Maaaaar, ik had er een beetje veel in gestoken dus met het plezier dat ze er toch paar van gespeeld hebben. Hoezee!
En ze hebben gespeeld:
Uprising
Resistance
New Born
Map of the Problematique
Supermassive Black Hole
Guiding Light
Interlude
Hysteria
Nishe
United States Of Eurasia
Feeling Good
Unintended
Undisclosed Desires
Starlight
Plug In Baby
Time Is Running Out
Unnatural Selection
En na heel wat applaus, geroep, gefluit kregen we ook nog de bisnummers:
Exogenesis: Symphony, Part 1: Overture
Stockholm Syndrome
Knights of Cydonia
Hoe zag het eruit? Wel hier volgt het concept van podium:
Drie immens hoge kolommen met uitzicht al waren het flatgebouwen, waarbij de onderste delen als minipodia op en neer konden. U raadt het al, ja, op elk minipodium stond een Museman inderdaad. Op de kolommen werd vanalles geprojecteerd zoals livebeelden of gewoon bepaalde sferen die bij het lied paste. En veel groene lasers.
En naar mijn gevoel werd al vanaf het eerste nummer 'Uprising' de menigte serieus wild en meegezogen in het spektakel. Ik zelf dus ook. Enorm! Al bleef ik wat op mijn honger zitten, want waar waren in hemelsnaam de ohzoschone pianopartijen heen. Jammer.
Maar 'Feeling good' maakte het toch iet wat goed ondanks het feit dat de pianopartij hier ook niet was wat het zou moeten zijn.
Bij 'unintended' was het even een schoon moment waar een romantische ziel zoals ik al eens ontroerd kan door geraken. Zo'n momentjes mogen er ook al eens zijn.
Eén van de bisnummers was 'Kniggets of Cydonia'. Begon zeer ik-waan-me-even-in-het-wilde-westen met een mondharmonica (super uiteraard) en dan serieus ingezet met 'ahaaaaaaaaaahaahaaaaaaaaaaaaa ahaaaaaaaahaahaaaaaaaaaaaa'. En maar geven, van begin tot einde. Longen uit mijn lijf.
Blij dat ik er bij mocht zijn.
Sfeerbeeldje:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten