Meneer Plant is absoluut nog lang niet versleten. Zowel vocaal als muzikaal brengt Robert Plant (muzikale held onder mijn muzikale helden) met Band of Joy, eerste soloplaat in vijf jaar, ons weer een plezier voor het oor.
Tijdens de eerste luisterbeurt van de eerste song 'Angel dance' begon ik me al af te vragen of het werkelijk een grootse ramp is dat ik het idee van nooit Led Zeppelin live aan het werk te zien moet laten varen. Ik durf nu niet te bekennen dat zijn soloplaat immens veel beters is dan een LZ reünie, maar het is in ieder geval een geweldige plaat.
De titel van de plaat verwijst naar de band waar hij met Bonham deel uit van maakte alvorens het uitgroeide tot Led Zeppelin.
Zowel invloeden van zijn bandperiodes als zijn Britse folk roots zijn te horen. Maar de plaat ligt toch voornamelijk in de lijn van vorig solo werk. Plant heeft gekozen voor een plaat met materiaal van anderen (wat wel wat jammer is, maar toch te aanvaarden eens het resultaat beluisterd te hebben). Los Lobos, Low, Richard Thompson, ... Er staat ook één eigen geschreven nummer op, namelijk 'Central two o nine'.
Band of Joy is een plaat die moet groeien. Bij elke luisterbeurt wordt de appreciatie een beetje groter. Hoewel meneer Plant zoiezo al appreciatie van mijnertwege genoeg krijgt. Absoluut. Volgende keer wat meer eigen materiaal Robert, en ik ben nog meer opgetogen.
Ine's favorietjes op de plaat: Angel dance, Central two o nine, Silver rider
(Maar djeez hoe ouder ze worden hoe duurder. Sorry mister Plant maar ik zal er jammer genoeg niet bij kunnen zijn. *snik*)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten