Concertmeisje

Glen Hansard Solo. Zegt ie dan. Hij stond nog nooit met zoveel volk op een podium. Zijn mannen van The Frames, drie mannen met blazers en drie strijkers (die had hij diezelfde dag nog leren kennen). Al gaf ie wel een gedeelte compleet solo met gitaar. Straf! Zo was het hele concert. Glen Hansard is een beest live, zeg ik u. Een emotioneel entertainers beest. Al wie er niet was had ongelijk. Feit! U heeft iets gemist die woensdagavond. Niet enkel Glen en the lads, maar ook Lisa Hannigan. Het voorprogramma, dat na afloop eerder al als een hoofdact voor me leek. Een avond met Glen zonder Marketa en Lisa zonder Damien. Ze kunnen zij het zonder evengoed.

Foto © Alex Vanhee

In feite kan ik gewoonweg een stukje herpubliceren van mijn recensie van het concert in de AB onder naam van Swell Season, twee jaar geleden. "Hij liet zich meteen emotioneel gaan zoals ik alvorens voorspeld had. Hij liet zich zelf zo hard gaan dat ik op een gegeven moment dacht 'ho hooo ni kwoad worre hè vriend!'. Intense man die Glenn en vol van vuur. Het beloofde een emotioneel bewogen avond te worden. Nummers over liefde die niet voorbestemd is en waarvan het afscheid pijn doet. Zijn grootmoe zou zeggen " tes toch e beteke een clowntje hè onzen Glenn". Want inderdaad hij wist in ieder geval het publiek goed te bespelen en zijn rol als entertainend frontman waar te maken. En ik vond hem best grappig. Erg grappig zelfs, ik heb zowaar veel moeten lachen en glimlachen."

Lisa Hannigan mocht mee op tournee met Glen en the lads. En daar was ze hen heel dankbaar voor vertelde ze ons. Zij niet alleen. Ik was ook best blij. Ze staat al een tijdje op mijn onzichtbare lijst 'wil-ine-eens-live-zien'. (Ha. Klinkt alsof het een lijstje is met mensen die mij eens live willen zien. Wat het niet is. Nogal wiedes. Van waar zou Lisa mij in hemelsnaam kennen. Ik denk niet dat ze weet dat ik tijdje Damien Rice platen (waar ze dus op te horen is) grijsgrijsgrijs heb gedraaid. En ik dus een liefhebster ben. Maar goed. Simpelweg gezegd, ik wou haar dus altijd al wel eens live zien/horen (dat laatste werkwoord voornamelijk).) Ze trad solo op. En meestal denk ik bij zo'n voorprogramma's dan 'ajaj als we maar wakker blijven voor de hoofdact'. Dat is helemaal geen probleem voor Hannigan. Ze wist me absoluut te boeien met haar prachtige frèle stem (klinkt exact als op de plaat én zo moet dat), haar teksten, haar melodieën. Lieflijk hoe ze daar zo stond. Niet met al te veel woorden zoals Glen. Eerder wat verlegen tegenover het grote enthousiaste publiek. Lang leve de verlegen mensen! (Ik ben er namelijk ook eentje.)

En dan kwam Glen met the lads (om in de Ierse sfeer te blijven) het podium op. Meteen een fikse start. Ik was verkocht. Den avond zou schoon worden. Den avond was achteraf ook schoon geweest. Daar hou ik van, mannen die hun helemaal geven. In emoties en muziek.

WORDT VERVOLGD