Hij kneep zijn ogen tot spleetjes en vroeg zich af wat er ging gebeuren. ‘Daar komt-ie’, zei zijn moeder even later. ‘Nu alleen nog naar de horizon kijken. Blijven kijken, noah. Je valt van je stoel zo.’ ‘Maar ik zit niet op een stoel’, zei noah, terwijl hij naar zijn blote voeten keek, waarmee hij in het gras stond. En toen, een minuut later, gebeurde er iets wonderbaarlijks. De donkere bodem van het bos werd plotseling verlicht door een helder kleed van gouden zonneschijn, die door de met dauw bedekte grassprieten en takken van de bomen stroomde, en van het ene op het andere moment de hele wereld van nacht in dag veranderde. ‘Je hebt pas geleefd als je het ochtendgloren over het bos hebt zien neerdalen’, zei zijn moeder terwijl ze hem dicht tegen zich aan trok.
Uit: Noah Barleywater gaat ervandoor (John Boyne)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten