Je hoort een lied en vraagt je af wat is dit nu weer. Je moet er niet van hebben en je zet het af. Later ga je toch stiekem nog eens uit nieuwsgierigheid luisteren. En ha! Plots hou je van het lied. Je houdt van de melodie, de tekst, de stem,... Je luistert nog een keer en nog een keer én nog een keertje. Je hebt er zoveel naar geluisterd dat het niet meer uit je hoofd te halen is. Een constante herhaling van het lied. Te laat. Het zit er in en je krijgt het er niet meer uit. Welja heb ik wel eens vaak last van. Al een maand speelt er een bepaald lied zich af in de duisternis in mijn hoofd. ‘keep on running , keep on running, keep keep on running’. En het houdt maar niet op. Waar je ook bent, je kan het niet stoppen. Op toilet, in de trein, ’s nachts in je bed, in bad,... Het lied komt tevoorschijn alsof je zelf de knop play in je hoofd ingeduwd hebt. ‘i'm running through the snow towards the sunset and i'm always with you’. En de drang is er. Het valt niet te stoppen. Het moet eruit. Je zingt mee en het maakt niet uit waar je bent. ‘we'll head south, just hold my hand now’. Een al te bekend fenomeen.
Hmmm, nog één ding, de manier waarop hij 'hold my hand now' zingt, kriebels. Hoor daar mijn zwak.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten