The First Days of Spring van Noah and the Whale is één van mijn favoriete indiefolk albums van het moment.
Een album dat eerder klinkt als de eerste dagen van de herfst. Wie vrolijke lentemelodietjes verwacht zit er een beetje naast. Helaas. Maar de melancholische herfstaandoende nummers mogen der zekers ook wezen. Vallende bladeren in plaats van huppelende lammeren. En de 'helaas' valt meteen weg.
Gevoelige liefdesliedjes gezongen door Charlie Fink, een jonge twintiger met een aparte onzekere stem. Een stem waar je voor bent of waar je niets van moet weten. Ik ben alleszins voor. Zijn stem geeft de liedjes nog een extra vleugje somberheid mee. De somberheid werd al benadrukt door de rijke instrumentatie van strijkers, blazers, gitaren, ...
Blij dat Charlie niet bij de pakken is blijven zitten toen zijn vriendin het uitmaakte. Het uithuilen in een donkerhoekje en verdrinken in een zee van zelfmedelij ruilde hij in voor het maken van een schoon album. (Waarmee hij en zijn vriendjes mij nu wel doen huilen in een donkerhoekje. Aangrijpende vioolmelodietjes. Maar het is hen vergeven. Echt waar.)
Het album is totaal anders getint dan hun vorig album Peaceful, The World Lays Me Down, toen de liefde nog één en al vrolijkheid en vlinders in de buikskes was. Maar minstens even fijn en de liefde voor melodie is nog steeds paraat. Dat is een feit.
Lang leve sombermansliederen! Ideaal voor een ziel als mij.
Ine's favorietjes op de plaat: My broken heart, Love of an orchestra, Blues skies, First days of spring
Je weet toch wie zijn vriendin was hé, niemand minder dan Laura Marling :). Heeft hem verlaten voor Marcus Mumford en is uit de band gestapt, je zou voor minder depri worden.
BeantwoordenVerwijderenIk weet het, haar smaak is niet slecht te noemen :p
BeantwoordenVerwijderenEn zal ik de charlie anders gaan troosten :D
Maar het heeft een prachtig album opgeleverd hè
Ja, het is een heel mooi album geworden, helemaal anders dan het eerste. Zonder Laura kunnen ze het ook :)
BeantwoordenVerwijderen