Uhu! Uhu! Uhu! Ik weet het. Het was nogal een übertriest bericht hieronder. Soit ik meende het wel. Ik meen trouwens alles wat ik schrijf hier én wat ik zeg tegen mensen overal.
Ik moet zeggen de kwaadheid is al wat verminderd. Maar het is wel nog steeds aanwezig en dat voor wel even vrees ik zo. En ik heb het recht eens verdomd kwaad te zijn. Het zal nog niet. Ine moet niet steeds over haar heen laten lopen. ça c'est une afgesloten hoofdstuk. (*zegt het honderd keer na mekaar om het zelf toch iets wat te kunnen geloven*)(en morgen trap ik er gewoon terug in, as usual)
Buiten de vraag die nog steeds in mijn hoofd blijft rondzweven: waarom? (Ik snap het echt niet. Echtig echt niet. Het is alsof ik serieus iets mispeuterd heb in een vorig leven oftewel heeft mijn verjaardagsdatum er echt wel iets mee te maken (= my life is one big joke)). (Ik ben nog nooit zo lief geweest tegen een persoon én het zal ook de laatste keer wezen dat ik zo lief ben tegen een persoon, tenzij, ja tenzij het uiteraard een oprecht heel lief persoon blijkt te zijn, aja vanzelfsprekend.)
Maar goed. MAAR GOED! Hop naar een ander verhaal. Want straks verdrinken we hier allen in een zee van zelfmedelij. En dat kan de bedoeling toch niet zijn. Toch?
Dus ...
Yann Tiersen blijkt er deze week een gewoonte van te willen maken mij 's nachts te vergezellen. Weggedoken in mijn mp3-speler wel te verstaan. Daar zit ik dan, omstreeks 1-2u 's nachts gezeten aan mijn raam. Naar buiten kijkend opzoek naar de maan die zich deze week jammer genoeg niet laten zien wil. De grote bomen zijn ook interessant daar niet van, maar ik hou van maanstaren. Maanstaren heeft iets kalmerends én laat dat nu net zijn wat ik nodig heb. En dat in combinatie met Yann Tiersen is ideaal. De man die mij echt in één muzikale noot gelukkig kan maken en alles doet vergeten.
Een vijftalkeer heb ik herhaaldelijk La Noyée en J'y suis jamais allé laten afspelen. Ongelooflijk wat die nummers kunnen doen. Die brengen me in een seconde op de schoonste plek der verbeelding. (Ooit hier al beschreven als: Een lied van gelukzaligheid. Om bij weg te dromen met een grootse glimlach op het gezicht. Ik waan mij op een zonnige dag op een groene uitgestrekte vlakte. Alleen ik. Opgewekt en blij. Huppelend in het gras al dan niet tussen de huppelende konijntjes die vrolijk mee deinen op de muziek. En meer hoeft een dagdroom bij dit lied dan ook niet te zijn. Heerlijk.)
En zo gaat het slapen gaan deze week net iets vrolijker.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten