Concertmeisje en een heel lang verslag precies

Donderdagavond trok ik naar het Koninklijk Circus voor alweer een concertje van één van mijn favoriete bands van het moment. U raadt het al. Ja. Ik was weer paraat bij Mumford & Sons. Enthousiast als ik was, was ik weer goed op tijd vertrokken om een fijn plaatsje te bemachtigen. Kleine meisjes willen immers geen grote jongens voor hun neus. Mij al meteen uitstekend gepositioneerd rechtvooraan (derde rij) alwaar vermoedelijk Marcus Mumford zou komen te staan. Maar dat interesseert waarschijnlijk geen kat en geen bloglezer. Dus op naar de essentie! (vlug even opgezocht in het grote woordenboek der nederlandse taal, want zoals u lezen kan is dat niet echt een specialiteit; essentie: v., wezen, geestelijke kern... maar daar worden we precies niet echt veel wijzer van.)

Ine in de zaal aangekomen en het eerste voorprogramma kwam het podium opgestegen (opgestegen? soit u get the picture hè). Van timing gesproken. De man in kwestie, genaamd Nathaniel Rateliff (volledig gekleed in jeans (nauwaansluitend vestje) wat volgens de dames naast mij toch niet kon 'allé zie nou, wat heeft diejen aan, da is zooo passéééé, jeansvestjes' wat volgens mij dan weer niet belangrijk was en daarbij het stond de man zo slecht nog niet in vergelijking met die snor vond ik dan, wat me deed vermoeden dat de Mumfords deze manspersoon weggeplukt hadden uit de plaatselijke motorclub.) bracht met zijn gitaar in de hand, stuk voor stuk schone singer-songwriter liederen (wat hem een plaatsje oplevert in mijn alsmaar groter wordende singer-songwritercollectie). Bij de twee laatste songs werd hij bijgestaan door Mumford hemzelve en diens ukelele. Kortom het was een fijne performance. Al stoorde mij het rumoer van de mede concertgangers wel weer. Alsof die man daar voor piet snot staat. Geef hem ook de aandacht die hij verdient. Niet waar? Ik dacht het wel.

Ik moet er even bij vermelden dat ik de voorprogramma's alvorens niet kende en ik er ook de moeite niet voor heb gedaan. Een verrassing is immers altijd plezant.

Tijd voor het tweede voorprogramma moeten ze gedacht hebben want er kwam een paar man het podium op. En nog een paar man. En nog een paar man. 'Hopla we worden verwend' dacht ik bij mezelve. Zes toffe ventjes en ik was meteen fan toen ik hun instrumentatie zag (muzikaal bezien uiteraard). Als u al weet dat één man met gitaar al wonderen kan verrichten, hoef ik u niet te vertellen hoe erotiserend zes van zo'n mannen kunnen werken. Maar geen verdere uitwijding op dat aspect.
Old Crow Medicine Show. Zestal uit Nashville/Tennesee. Akoestische gitaar, mandoline, twee banjo's, mondharmonica, viool, contrabas, countrygitaar. Hooray! Al van de eerste gespeelde noot vond ik het plezant. De jongemannen hadden mijn hartje veroverd en ik zou die avond in het Koninklijk Circus niet meer stil hebben gestaan. En ik zou mezelve niet zijn moest er al meteen ene mijn fancy niet wegdragen. (Mja het loskoppelen van muziek en mannen is van tijd toch niet altijd zo gemakkelijk me dunkt.) De man met de mandoline. De mysterieuze, niet-showstelende jongeman met het klakske. Het was plezant en ik had spijt toen de act voorbij bleek te zijn. Ook al wist ik dat er nog vele beters aan beurt kwam ...

Mijn ongeduld werd grondig ten proef gesteld. Dju toch. Alsof de kabelmannen en technici expres traag te werk gingen en veel werk bleken te hebben. Gohja ik bleef toch verder bewegen op de 'tussenmuziek' die absoluut ook niet slecht was. Grizzly Bear met Two weeks (prachtig!) en Mew enzo ...

Mumford & zonen tijd! 'Sign no more, no more ...' En vanaf dat moment stonden mijn voeten niet meer stil. Telkens Marcus de bassdrum liet horen ging ik stampvoetend mee op het ritme, à la Winston banjospelende heupbewegingen en met volle borststem. Zot zicht! Jaja. Het was echt een heus plezier.

Alvorens nog op de trein aan de metgezel gezegd wat ze zekerst zouden moeten spelen en dat hebben deze helden dan ook gedaan. Dustbowl dance (wat weer wat sterven van jewelste was), I gave you all, White blank page, Awake my soul, Lover of the light, ... 'Ma misschien dat ze White winter hymnal ni gaan spelen. In den AB hebben ze da ook ni gedaan.' Qué Ine? White winter Hymnal?! Tuurlijk dat ze dat niet gaan spelen. Winter winds bedoelde ik dus. Blijkbaar dan toch niet zo goed wakker.

Wat gespeeld: Sigh no more, Timshel, Thistle and weeds, The cave, Little lion man, White blank page, Lover of the light, Roll away your stone, Nothing is written, After the storm, Dustbowl dance, I gave you all, Awake my soul, Winter winds.

Dit avondje was juist wat ik nodig had. Alles nog eens goed van me afschudden. Al die negatieve rondzwevende vibes doorheen mijn lichaam. Hun teksten zijn soms zo hard herkenbaar. I like muchos! And it works.

Dat ze live heel erg straf zijn hoef ik niet meer aan uw neus te hangen. Dat ze alsmaar straffer worden kan ik er wel aan toevoegen.

Tot slot kwamen alle voorprogramma's er nog eens bijstaan, wat resulteerde tot een enorm vol podium; vier mumfords, drie extra man met blazers, een cellospeler, de snorrige singer-songwriter en de zes plezante country jongeheren. Wagon wheel en Amazing grace (drie banjo's op één podium = me still want one).

Conclusie: topavond! zere bassdrumvoeten! snellerkloppend hartje! blinkende oogjes! overspoeling van gelukzaligheid! afgeschudde emoties! countrygirl in mij ontdekt (mommy i want to marry a real cowboy)! liefde voor marcus = oneindig! groten dorst!

Note 1: Driemaal op één jaar is echt (echt onderstreept) niet overdreven.)
Note 2: De filmpjes zijn niet van mij.