Ik moet eens iets doen, want zo gaat het echt niet. (Ik had me altijd voorgehouden op mijn blog niet persoonlijk te zijn, maar ja aangezien dat al vaak geschonden is, doen we maar gewoon verders zekers en daarbij het is niet dat mijn lezersaantal te vergelijken valt met de massa aanwezig op den voetbal, wat onlogisch klinkt, ik weet het (mezelf eens bestoefen mag aangezien iedereen zegt 'kind wees toch niet zo bescheiden').)
Ken je dat gevoel van energie steken in mensen die het niet verdienen of niet appreciëren? Ik besef het maar al te goed, maar toch zegt mijn hart iets compleets anders. Bij deze moet het er eens uit: ik verfoei éénkantsvriendschappen! (vriendschappen die dus maar van één kant komen) Mijn hart zou zeggen: ik verfoei dat niet!
Maar het is nu eenmaal niet altijd gemakkelijk, want is het vandaag, morgen of over een jaar, gekwetst zal er iemand worden. Zwevende donzige wolkjes veranderen vaak in donderwolkjes. En dan komt het moment van het ellendig voelen. Tot de zon terug tevoorschijn komt. Ik laat mij altijd vangen ook al beloofde ik mezelf nooit meer gevangen te worden. Ik kan gewoon niet anders dan enkel goeds in de mens te zien. En of dat nu verkeerd is of niet, ik zie liever allemaal goed dan eerder allemaal slecht.
Vriendschap kan niet van één kant komen. Dan is er iets serieus misgelopen en kan dat geen wederzijdse vriendschap zijn. Zo is het toch?
Ik help graag mensen en heb enkel het beste met hen voor. Ik zie niet graag ongelukkige mensen, want dat maakt mij ook ongelukkig. Ik haal mijn geluk uit anderen hun geluk, want zelf kan ik het niet vinden. Sommigen zeggen dat ik harder moet zijn, niet zo overgevoelig en me niet moet laten doen. (Waarom zien sommigen dat en ik niet als het over mijn eigen leven gaat?) Maar overgevoeligheid kan niet bestreden worden. Ik ben zo geboren en zal zo sterven gaan. En ik heb me daar bij neergelegd. Maar kan me moeilijk neerleggen bij het feit dat mensen anderen willen kwetsen wanneer daar totaal geen rede voor is.
Soms word ik zo hard in mijn gezicht geslagen waneer realiteit mijn ogen bereikt. Dat gevoel is niet om fantastisch genoemd te worden. Nee, dan wens je dat je alles gedroomd had en er niets veranderd is.
Als ik al mijn vrienden eens op mijn vingers tel, kom ik misschien nog tot een vol hand als ik enkel de goede echte oprechte vrienden tel. En het is beter een paar goede, dan vele vrienden waarvan je niet weet of het wel vrienden zijn. Vrienden die na een tijd verdwijnen met de noorderzon en waar het windstil rond wordt, die verdwijnen zonder enig weten waarom, doet pijn en dat maakt een mens ongelukkig. Daarmee heb ik besloten te proberen wat harder te zijn. Ik steek mijn tijd niet meer in mensen die het niet appreciëren. Er komt een dag dat je eigen geluk ook eens van belang wordt.
Ben ik te eerlijk, te lief, te naïef, te zacht, ... om in deze wereld te overleven?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten