Ik dacht dat ik het niet meer kon. Huilen met tranen. Maar plots waren ze er gisteren weer. De tranen. Ik huilde om iets en ik huilde om niets. Het was laat en kon de slaap niet vatten. Nam dan maar mijn mp3-speler en liet hem random afspelen. Na paar liedjes kwam 'La noyée' van Yann Tiersen. Mijn escape-lied. Zo noem ik het. samen met 'J'y suis jamais allé' (ook van Tiersen) zijn dat mijn veilige plekjes. Melodietjes waar ik volledig kan in verdwijnen in de wereld van de verbeelding. Bij elk lied heb ik een vast stukje fantasie waar ik me alleen bevind. En wil dat zo graag behouden. Daarom wijd ik er niet verder over uit. Want als ik ze deel verliezen ze hun kracht en zijn ze niet meer van nut.
'La noyée' speelde zich dus af tussen mijn oren, vervolgens in mijn verbeelding. En toen kwamen ze, heel geniepig en langzaam. Ze rolden zachtjes over mijn wangen. Tranen om iets en tranen om niets. Onverklaarbare druppeltjes, glanzend in de nacht.
Haast door dromen versmacht
diamante pareltjes op mijn wangen
gedroogde tranen doorheen de nacht.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten