Mijn blauwe schoentjes zijn aan het verslijten. Mijn mooie blauwe spaanse schoentjes. Paniek! En dan bedoel ik serieuze paniek. Niet van: ik stamp eens met de voet op de grond en zeg ‘oh nee hè’ met een trieste blik. Nee. Eerder van: ik stamp met harde stamp op de grond, roep’neeeeeeeeeeeeeeeeeee’, trek een dramatisch gezicht, sta op het punt in huilen uit te barsten, geef de schuld aan ieder die me passeren zal, ik slaag mijn hoofd een paar keer tegen de muur, ga dan wat zitten want deed uiteraard enorm pijn, vervolgens zucht ik en jammer
‘waaaarom is iedereen toch tegen mijhijjjjjjjjjhij *snik* *snotter* *snik*. Zoiets bedoel ik dan qua paniek. En ik vind dat terecht gegrond! 
Het afscheid nemen zal me zwaar liggen. Een paar schoenen is als een man in je leven. Er is altijd een paar dat je toch wat nauwer aan het hartje ligt. En er is altijd die ene dat je nauw aan het hartje ligt. Vervanging is ondenkbaar en afscheid altijd moeilijk. En al zijn er schoenwinkels genoeg, al zijn er genoeg vissen in de zee, ... Het is iets moeilijk, jaja.
Welja wat schoenen betreft dan toch, dat andere moet ik nog ondervinden, want ik geloof dat ik den beste nog niet gevonden heb. Wat zeg ik? Ik ben er zelfs zekers van. We zullen wel zien. Tot dan loop ik vanaf nu blootvoets de wereld in.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten